در رثای آن چريک پير!

وقتی که يک مهره‌ی سوخته بخواهد به‌زور خودش را زنده نگه دارد، به زنده‌ها مجال زندگی‌کردن نخواهد داد. گذشته از کژی‌ها و خطاهای سياسی بی‌شمار، عرفات درواقع همان چهارسال پيش -که کار صلح با اسرائيل را "پادرهوا" گذاشت- مرد، امّا وابستگی شديد به قدرت و سودای پيشوايی -و البته معلوم شد مال‌اندوزی- نگذاشت که اين مرگ سياسی را بپذيرد. گو اين‌که مرگ در هيچ شکلش خوش‌آيند نيست، امّا شخصآ مرگ عرفات را به مثابه برداشتن سدّ مهمی از جلوی پای صلح در خاورميانه ارزيابی می‌کنم. همچنين باور دارم که با رفتن آخرين سمبل‌ها و بازماندگان مشی چريکی، گفت‌وگوی متمدنانه و ديپلماسی سهل‌تر عموميّت خواهد يافت.