اسد علی‌محمدی: در این مدت کوتاه عمر وبلاگ‌ها شاهد درگیری و جبهه‌بندی‌هایی در حوزه‌ی وبلاگ‌شهر بوده‌ایم. به من بگو بنیاد این مسائل را در چه می‌بینی و این مسائل، وبلاگ‌شهر را به کجا می‌کشد؟
مجيد زهری: وقتی مردمی که تا آن زمان نه امکان گفت‌وگوی آزادانه داشته‌اند و نه گفت‌وگو با هم را تمرین کرده‌اند و راه و رسم‌اش را درست بلدند، یک‌دفعه فضایی باز را جلوی خودشان ببینند و فرصتی فراهم شود که "آنچه دل تنگ‌شان می‌خواهد بگويند" ، خب شوکه می‌شوند ديگر و این "شوک" با خودش تنش‌هایی را می‌آورد و از درون خود جدال‌ها و اختلافاتی را می‌زاید. يعنی کمبودهای طرف یک‌دفعه عود می‌کند و زخم روانِ سرکوب‌شده‌اش سر باز می‌کند. این هم واکنشی طبيعی است که برای ترميم آن بهترین کمک گذشت زمان می‌تواند باشد. چرا حالا "زمان" را مهم‌ترین عامل دانسته‌ام و نه تحمل و آینده‌نگری و از این قبیل را؟ دلیلش واضح است: ماهیت غیر قابل کنترل وبلاگ و فشاری که به جداره‌های ذهن سنتی مردم وارد می‌کند، اجباراً به آن‌ها تحمل‌کردن و همزيستی را می‌آموزد؛ لازمه‌ی این کار هم گذشت زمان است. استفاده از فضای باز دو لازمه دارد: یکی خود فضای باز و یکی آگاهی از چگونگی استفاده از آن. الان دارند دومی را در اینترنت تمرین می‌کنند و این زد و خوردها هم از تبعات‌اش است.[متن کامل گفت‌وگو]