ظهور راست لیبرال در روشنفکری

خواندن مقالات امثال مرتضا مردی‌ها در ذهن من جرقه‌ای می‌زند: جرقه‌ی ظهور راست ليبرال در حوزه‌ی روشنفکری ما. به باوری، بیش از آن‌که محتوای مقالات او برایم ارزشمند باشد، "جنس"‌ اين مقالات است که مهم است. موضوع اين نيست که ما در فضای روشنفکری‌مان راست ليبرال نداشته‌ایم که تازه بخواهد پا بگيرد؛ حرف اين است که اين خط فکری، درون ايران تريبونی نداشته که بخواهد عرض اندام کند، به گفتمان‌های همه‌گیر دامن بزند و خود را تکثير کند.
در پرانتز -بی مجامله- اضافه کنم که سطح کارهای مردی‌ها آن‌طور دندانگير نيست که بخواهد توجه مضاعف برانگيزد و بيش‌تر به ژورناليسم انتقادی پهلو می‌زند تا تحليل‌هایی ژرف با راهِ حل‌هايی سازنده درون‌شان.
من این اعتقاد را قبلاً نيز مطرح کرده‌ام که چپ ايرانی از همان ابتدا گوژ به‌دنيا آمد و با همين رويه که در پيش دارد، تا به آخر نيز ناقص‌الخلقه باقی خواهد ماند. به واقع، در ساز و کار امروز جهان ثابت شده که چپ کارش (رسالت‌اش) بیش‌تر چوب‌گذاشتن لای چرخ سير حرکت جهان مدرن است و در کارنامه‌ی امروزی‌اش چندان از سازندگی خبری نيست. در کنارش، خوب که بنگری می‌بينی چپ از نوع ايرانی‌اش که ديگر نوبر است؛ هم از لحاظ تاريخی و بنيان انديشه واپس‌مانده‌ است (هنوز از کارهای مارکس، لنين و امثالهم مايه می‌گیرد)، هم شعارهای از رده خارجی دارد که واپسمانده‌ترين نيروهای فکری نيز از آن‌ها برگذشته‌اند (طرفداری از فلسطينی‌ها و دشمنی کور با اسرائيل مثلاً، آمريکاستيزی مزمن و ...) و هم از لحاظ توانايی همزيستی با جهان نو در مضيقه‌ی جدّی است. من قصد چالش‌کردن با تفکر چپ را ندارم و هنوز نيز معتقدم که حضور چپ در يک جامعه می‌تواند سازنده باشد (از فساد و تک‌صدايی جلوگيری کند)؛ تمام حرفم امّا اين است: ورود انديشه‌ی ليبرال به حوزه‌ی اندیشه‌ی ما -به‌ويژه به حوزه‌ی انديشه‌ی سياسی- بسی کارساز و فرخنده است و بايستی به آن سوخت رساند و تقويت‌اش کرد. همين!