نه،‌ به شما ملّت نمی‌شود دروغ گفت :)

روی اين دروغ خيلی کار کردم. مدّت‌ها بود که به دوستانم می‌گفتم از نوشتن خسته شده‌ام و همين روزهاست که کرکره‌ی وبلاگ را پايين بکشم. هر چه هم اصرار می‌کردند که "آخر اين چه کاری است"، وانمود می‌کردم که به خرجم نمی‌رود! رسيد تا همين دم عيدی که روزنامه‌ی شرق آن دروغ کذايی‌اش را گفت. در خبرچين شرق را دست انداختم و گفتم "دروغ سيزده را بايد همان حوالی گفت نه شب عيد"! حرفم البته درست بود، امّا گمان کردم که اين گاف، ممکن است روی "دروغ سيزده" خود من -که خيلی برايش زمينه‌چينی کرده بودم- اثر سوء بگذارد و از تأثيرگذاری‌اش بکاهد. با خودم گفتم به‌تر است دو-سه روزی زودتر "دروغ" بگويم، تا امکان تشابه آن را با "دروغ آوريل" يا "دروغ سيزده" از بين برده باشم، ضمن اين‌که مزه‌ی چند روز ننوشتن را نيز بچشم. همين کار را کردم، امّا باز هم آن‌گونه که گمان می‌بردم کارگر نيافتاد؛ عکس‌العمل هوشيارانه‌ی قريب‌به‌اتفاق دوستان اين را ثابت کرد... اين جريان بر من ثابت کرد که در هر زمينه‌ای استعدادکی داشته باشم، در دروغ‌گويی ندارم که البته اين خودش عيبِ بزرگی‌ست در دنيای امروز!
خلاصه که در خدمت‌تان هستم و خواهم ماند. اهل قهر و اين حرف‌ها هم نيستم. وبلاگ‌نويسی هرچه که نداشته باشد،‌ با سرعت نور بر قطر پوست انسان می‌افزايد! به‌علاوه، از لحاظ محتوايی و تئوريک، مسئله اين است که من وبلاگ را فقط محلی برای نوشتن و يک رسانه‌ی صرف نمی‌دانم بل‌که معتقدم وبلاگ دفتر کار و خانه‌ی مجازی ماست و ما در اين "جهان‌شهر" علاوه بر ارائه‌ی ديدگاه‌هامان، چون شهروندانی واقعی در حال زندگی‌کردن با هم هستيم. فلسفه‌بافی را می‌گذارم برای يادداشتی ديگر و سرتان را بيش از اين نمی‌برم... فقط خواستم بگويم: مهرورزی‌تان در اين چندروزه‌ در ياد و جانم نشست و می‌ماند... دوست‌تان دارم و دست‌تان را به نشان دوستی، به گرمی می‌فشارم. اگر هم خوشگل هستيد، روی‌تان را می‌بوسم (آقايان البته معاف‌ا‌ند)!
مهرتان افزون، روزگارتان بهاری باد!

* اين هم عيدی‌تان. بسياری از راديوها معتقد و متفق‌اند که آهنگ Down Under به‌ترين در دهه‌ی هشتاد بوده است. من قضاوتی نمی‌کنم، اما شخصاً آن را بسيار دوست دارم. مال يک گروه استراليائی است به اسم Men At Work که آن‌را در 1982 خوانده است.
Men At Work; Down Under