شنبه‌ی گذشته، شب‌هنگام، مراسم سالگرد -یا نخستین سال‌مرگ- ایرج عماد برپا شد؛ در کتابخانه‌ی نورت‌یورک. در این مراسم، راجع‌به کارهای مثبت ایرج صحبت شد؛ همین‌طور موسیقی زنده‌ای و اغذیه و شرابی. خلاصه از فاتحه‌خوانی و خرما و حلوا و شله‌زرد خبری نبود!
یادبودِ ایرج عماد، گذشته از احترام به کسی که در فضای فرهنگی جامعه‌ی ایرانی فعال بود، فرصتی بود برای تجمع کسانی که دستی در قلم و سری در اندیشه دارند. دیدن دوستان در این زندگی پرمشغله‌ی تورنتو غنیمتی است خودش.
بدون قضاوت در محتوای گفته‌ی آن‌چه بعضی حضار در این مراسم ایراد کردند، طرز برگزاری مراسم مدرن و احترام‌آمیز بود و نشان داد ایرانی‌های اهل کتاب تورنتو، از لحاظ سطح و فرهنگ، یک سروگردن از خیلی از ملیت‌ها بالاترند.
تأسف بزرگ در این است که در قرن بیست‌ویکم، در کهن‌دیار ما نظامی حاکم است که به قرن‌ها پیش تعلق دارد و در هر نقطه‌ای از کره‌ی خاک که باشیم، داغ ننگی است بر پیشانی ما!
۲ نظر:
من هم خواهان چنین مراسمی هستم. دوست ندارم بهنگام رفتنم، آخوندی بر مزارم حضور یابد و لاطائلات ببافد.
مجيد جان
عماد با حفظ ساختار و استحکام شعر کهن، حالاتی را ارایه مي داد که قابل توجه است و درد جامعه امروز را میشناخت .
اینهمه جنگ و جدل حاصل کوته‌نظریست
گر نظر پاک کنی، کعبه و بتخانه یکیست
با تشكر
ارسال یک نظر