حکايت سخنان "منسوب" به ملکيان!

چند روز پیش مصطفا ملکیان آمده بود به دعوت بچه‌های اصفهان حرف زده بود. بعد مسعود برجیان گزارشی از اين جلسه را گذاشت در وبلاگش. اين گزارش به بحث‌هایی دامن زد؛ به اين گزارش نقدهايی شد. من کاری به محتوای نقدها و حتا خود سخنان ملکيان ندارم؛ حرف من نوع برخورد با اين گزارش و کليت مسئله است.
منتقدین در اشارات خود گفته بودند "سخنان منسوب به ملکيان" نه سخنان ملکيان! از شخص خاصی اسم نمی‌برم؛ می‌خواهم سنت غلطی را نشان دهم که در فرهنگ ما رخنه کرده است. نمونه‌ی عينی اين سنت سياسيون فعلی ايران هستند که یک حرف را می‌زنند و يک ساعت بعد تکذيب می‌کنند و به اين شکل، "اعتماد خبری" -که در کار گزارشگری اصل است- را از بين می‌برند که برده‌اند. خيلی از مردم نيز محصول همين ضدّ فرهنگ هستند و خودشان خبر ندارند.
نقد يک گزارش نيازمند حدودی اعتماد است. يعنی اگر من به متنی اعتماد نداشته باشم، بهتر است از همان اول عطای نقد آن‌را به لقايش ببخشم و خودم را دردسر ندهم. اما حرف ديگر که بيش‌تر باید روی‌اش دقت شود اين است که جامعه بايد ياد بگيرد به روزنامه‌نگار و خبرگزار اعتماد کند. جامعه در عمل حق دارد به اين اخبار ضد و نقيضی که خود خبرگزاری‌های دولتی به او می‌دهند مشکوک باشد، اما باید ياد بگیرد که به اساس کار خبررسانی احترام بگذارد و اعتماد کند. اگر اعتماد نباشد که اصلاً وجود خبرنگار بیهوده است، اصلاً چطور می‌شود گزارش تهيه کرد؟
اين توصيه‌ای که من می‌کنم نمی‌دانم چقدر با تفکر امروز جامعه‌ی ايران فاصله دارد. اين را خود مردم داخل ايران بايد بسنجند. امّا به هر رو نوعی ايده‌آل دست‌یافتنی است؛ بخشی‌ست از فرهنگ سالم و مدنی. خلاصه که خود منتقدین و اهل فکر ما مراقب باشند که نشوند آلت فعل این ضد فرهنگ.