ديدم استاد منوچهر جمالی در سايت‌شان -با قاطعيّت- نوشته‌اند:
«خوانندگان، لطفآ به آقای ميبدی info@afnl.com مرتّب ايميل بفرستيد که:
چرا آقای منوچهر جمالی را دعوت به سخنرانی مرتب درباره فرهنگ ايران نمی‌کنيد!»
من فکر می‌کنم اگر آدم واقعآ طلب هم از مردم داشته باشد، باز اين‌طور با تحکّم و از بالا برخورد نمی‌کند(البته تا آن‌جا که اطلاع دارم، آقای جمالی از آقای ميبدی چيزی طلب ندارند!)، حالا فکر کنيد: کسی می‌خواهد از فضای پرمخاطب‌ترين رسانه‌ی خارج از کشور برای بيان ديدگاه‌های نه چندان مربوط به ايران امروز خودش -مرتب و مجانی- استفاده کند و آن‌وقت نه با نرمی، که با ترشروئی فتوا صادر می‌کند که "يا مرتب با من مصاحبه می‌کنی، يا حکم جهاد می‌دهم"(که البته به خوانندگانش داده)! درواقع آقای جمالی در "امريه"ی کوتاه خود چنين القا می‌کنند که مصاحبه نکردن شبکه‌ی ياران با ايشان -تاکنون- کوتاهی جبران‌ناپذيری محسوب می‌شده که بهتر است با دادن امکان "سخنرانی"های پياپی، هرچه زودتر جلوی اين خسران بزرگ گرفته شود! خودشيفتگی جناب جمالی به‌راستی که انسان را دچار شگفتی می‌کند...
گو اين‌که ايشان از روی ناچاری پيشوند"آقا" را قبل از اسم ميبدی آورده‌اند، امّا باز ته دلشان راضی نشده که نام کامل آقای ميبدی را مثل نام خودشان ببرند و تحقيرآميز، به همان "نام خانوادگی" اکتفا کرده‌اند. خُب به‌هرحال اين‌هم از عوارض "استاد"ی‌ست ديگر!
راستی، برای من يکی که خيلی جالب است بدانم برنامه‌ای کاملآ سياسی(برنامه‌ی علی‌رضا ميبدی)، چه ربطی می‌تواند به گفتارهای اساطيری منوچهر جمالی داشته باشد که ايشان اصرار دارند زمان محدود آن را به "سخنرانی"های "مرتب" خودشان اختصاص بدهند؟!
پی‌نوشت: AUG 31, 2004
اينک متوجه شدم که استاد جمالی آن يادداشت کوتاه خطاب به راديو ياران را برداشته‌اند. اين را به فال نيک می‌گيرم. اميدوارم اين استاد گران‌قدر نيز يادداشت مرا صرفآ به شکل "نقد"ی با حُسن نيّت ببينند و نه چيز ديگر.
برای ايشان در تلاش‌ها و روشنگری‌های تاريخی‌شان آرزوی موفقيّت می‌کنم.