دوست و همکار افغانی من حامد می‌گويد: «در حکومت طالبان، شش ماه فقط و فقط علف خوردیم آقا! هيچ نبود بخوريم...» دوست ديگرم عاليه م. که از مخالفان سرسخت آمريکا بود، وقتی دوماه پيش -پس از سال‌ها- به کشورش سفر کرد و بازگشت، نخستين گفته‌اش اين بود: «خدايا شکرت که آمريکا اين جنايت‌کاران را تاراند! کشور را ويرانه کرده بودند جغدها! دختربچه‌ی ده‌ساله را به پيرمردی شوهر می‌دادند...»
اشتباه بزرگ آمريکا اين است که بزرگترين دشمنان بشريت را در فضايی امن به نام گوآنتانامو جای داده است. درستش آن بود که سرنوشت اين افراد را به دست همان مردمی می‌سپرد که سال‌ها زير ضرب شان بودند. اگر آنان امروز در افغانستان زندانی بودند، هم به سزای اعمال‌شان می‌رسيدند و عدالت واقعی اجرا می‌شد، هم جلوی مرثيه‌سرايی و اشک تمساح کاسه‌های داغ‌تر از آش و بهره‌برداری سياسی مغرضان گرفته می‌شد.
متن گفتگو با اين دوستان را به‌زودی منتشر خواهم کرد. بی‌شک برای آنان که تاکنون در عمرشان با يک افغانی حرف نزده‌اند و با اين وجود شده‌اند "مدافع جنايت‌کاران گوآنتانامو" آگاهنده خواهد بود!